آيت‏اللَّه سيدمحسن حكيم در سال 1306 قمري در كشور عراق ديده به جهان گشود. او در تحصيل مدارج عالي علمي از محضر بزرگاني همچون آيات عظام: آخوند خراساني، ميرزاي ناييني و آقا ضياء عراقي كسب فيض كرد. آيت‏اللَّه حكيم نسبت به مسايل سياسي و اجتماعي مسلمانان توجه ويژه‏اي اعمال مي‏نمود و با زمامداران نالايق عراق سر ستيز داشت. ايشان علاوه بر مبارزه با استعمارگران غربي و حضور فعالانه در قيام اسلامي مردم عراق در سال 1920 ميلادي، از انقلاب اسلامي ايران به رهبري امام خميني(ره) در طول سال‏هاي اوليه‏ي دهه‏ي 1340 شمسي پشتياني مي‏نمود. آيت‏اللَّه حكيم با روي كار آمدن حزب بعث در عراق، به مخالفت با آنان پرداخت و از اين روي، حُكّام جور، انواع آزار و اذيت و اهانت را به ساحت اين مرجع بزرگوار روا داشتند. سال‏هاي پاياني عمر آن عالم سترگ به بيماري و تبعيد گذشت و منزل وي در نجف مورد هجوم عواملِ چماقدار حزب بعث قرار گرفت و انواع بي‏حرمتي‏ها را به ايشان نمودند. سرانجام اين مرجع صبور و رهبر آگاه پس از تحمل رنج و مصيبت بسيار، ناشي از ظلم و ستم حكّام بعث، پس از دوره‏اي بيماري، سرانجام در 84 سالگي به لقاي معبود شتافت و در تشييعي با شكوه، در كنار كتابخانه‏اش در نجف اشرف به خاك سپرده شد.